3'de 3 Yaptık: Tam Gaz Devam...

Güçlü bir rakibe karşı bu şampiyonada (ve hatta hazırlık dönemini de dahil edebiliriz) ilk kez galip geldik. Bu ise ilerisi için küçük de olsa umutlanmamız yönünde bir sinyal verdi. Son yazımda bu şampiyonadaki performansımızı son Avrupa şampiyonasındaki performanzımıza benzetmiştim. Söz konusu benzerlikler devam ediyor. Yine kısalarımız beklenenden daha iyi performans sergilediler. Özellikle Kerem Tunceri milli takımın görece en zayıf olduğu bölgede (oyun kurucu) muhteşem oynuyor. Kerem böyle oynadığı sürece rakiplerin bizi dize getirmesi oldukça zor. Ama Kerem (ve ender) nereye kadar bu perfomansı devam ettirirecekler. Umalım sonuna kadar böyle devam ederiz.

Maça gelince öncelikle sevgili MM ve İhsan Bayülgen ikilisi için bir kaç şey söylemek istiyorum. Yunan lobisi ve hakem fobisi iddiaları ile bu zevkli galibiyetten yeterince tad almamızı engellediklerini düşünüyorum. Hakemin hiç bir düdüğünü beğenmemeleribi geçtim, ikinci periodun başında Semih'in Baby Shaq'a (BS) yaptığı faule, faul değil, blok demeleri zat-ı alilerini yeterince komik duruma düşürdü. Biri onları uyarmalı. Özellikle MM (maalesef 70 milyondan başka basketbol spikeri çıkaramadık) yaşlandıkça hakem dışında yorum yapmaz oldu.

Hazırlık döneminde kaybettiğimiz Arjantin maçının hayırlı bir mağlubiyet olduğunu bu maç bize gösterdi. Hem kenar yönetim hem de oyuncular yakalanan farkdan sonra rehavete kapılmayarak maçın kaybedilmemesi adına mücadele verdiler. Maçın sonlarında K. Tunceri daha erken alınabilir ve daha büyük bir fark ile galip gelmek mümkün olabilirdi. Yunanlılarda BS oyundayken onu Semih'le bire bir tutmak çok akıllıca değildi. Oğuz denenmeliydi. Semih o mücadele esnasında sakatlanabilir ve şampiyonaya bizim için önemli bir eksikle devam etmek gibi bir durum ortaya çıkabilirdi. KG'den 3 numara yaratma hayalinin devam etmesi de can sıkıcı. Ersan neyse ki bu sefer 3 numarada da şutlarını soktu ve zoru bizim için kolaya çevirdi.

Tam gaz devam...

2'de 2 Yaptık...

Doğrusu milli takımın hazırlık maçları ve efes world cup'taki oynanan oyuna baktığımızda böyle bir milli takımı ancak ruhunun sahada olması ile izleyebileceğimizi bir önceki yazıda dillendirmiştim. Bir anlamda milli takımımız her zaman olduğu gibi (galibiyetlerde ve mağlubiyetlerde) bizi şaşırtıyor.

Hazırlık maçalarındaki kötü sonuçlara ilişkin Faruk'la sohbet etmiştik. Ben Tanjevic'e ver yansın ederken Faruk güzel bir soru sormuştu: "Tanjevic'in yaptığı iyi bir şey var. Nedir o?" Ben cevabı bulamadım ama o cevabı verdi. Sinan'ı oynatması... Evet bunca yıldır en azından Sinan'a sğre verdiği için kendisine teşekkür edebiliriz.

Nedense milli takımın bu güzel oyunu ve mücadelesi bana 2009 Avrupa şampiyonasını hatırlatıyor. Grup maçlarında 3'de 3 yapmıştık ve sonrasında ise hüsran. Aynı senaryonun tekrarlanacağından endişeleyim İçimdeki bu güvensizliğin temel nedeni yılların birikimi olarak maalesef Tanjevic'e olan güvenimin kalmaması. Oyuncular açısından da benzer bir senaryo sahnelenmekte. Hatırlarsanız Avrupa şampiyonasında grup maçlarında ender ve kerem beklentilerin üzerinde oynamışlardı. grup maçları sonrasında onlar normal oyunlarına dönmüşler ve üst üste mağlubiyetler almıştık. Şimdi de kerem, ender ve sinan (yani kısa rotasyonumuz) beklentilerin üzerinde oynuyor. umarım turnuva boyunca bu devamlılık arz eder. Yoksa?...

Maça ilişkin yazacak çok şey olsa da doğrusu takımımızın iniş çıkışları detaylı analizler yapmak için heyecanlandırmıyor beni. Alan savunmalarının mücadelesi oldu. Blatt'ın (muhtemelen tanıdığı en iyi rakip biz olmalıyız) oyun kuruculara tam saha da baskı yapmaması maçın bizim lehimize dönmesinde bence en önemli faktördü. Maçı çeviren beşimizin ise 3 uzunlu olması ilerisi için olumlu olmaktan çok olumsuz sonuçlara yol açabilecek bir faktör olduğunu düşünüyorum. sonraki yazılarımda bu konuyu ayrıntılandıracağım. Rusya'nın önemli eksikleri olmasına rağmen çok tehlikeli bir takım olduğununu altını çizmemiz gerekiyor. Mücadeleci ve sert oynayan bir ekip. Bu mücadeleci takımı yıldırmış olmak çok önemliydi.

Bu akşam daha dişli bir takımla oynayacağız. Bakalım nasıl bir milli takım izleyeceğiz. Kaybedip kazanmak değil ama teslim olmayan ve yılmayan mücadelesini devam ettiren bir takım izlemek ümidiyle...

Salt Ruhla Oynamak

Kaan Kural'ın milli takım üzerine değerlendirmelerini çok beğenirim. Takımımızın her an her şeyi yapma(ma)ya muktedir olmasını, moral takımı olmamıza bağlar. Çok doğru bir tesbit olduğunu düşünüyorum. Arjantin maçı sonrası aklıma Kaan Kural'ın bu değerlendirmesi geldi.

Doğrusu 2001 senesinde takımımız tek yürek olup, seyirciden aldığı moralle finale yükselmişti. Ama finalde Scepanovic'in sürüklediği Yugoslavya'ya yenilmiştik. Kanımca Federasyonumuz bu süreçte takımın zeka ile değil "salt ruhla" hareket ettiğini bu anlamda da kalıcı büyük başarılara bu "alaturka" zihhniyet ile ulaşılamayacağını düşündü ve Avrupa'nın önemli koçlarında birisi olan Tanjevic ile anlaşıldı.

Tanjevic'li milli takımı çeşitli Avrupa ve Dünya şampiyonlarında seyrettik. Takımımızın aldığı galibiyetlere (başarılara) baktığımızda bunun yine ruhla ve tekyürek olmakla mümkün olduğunu gördük. Doğrusu biz basketbolun doğruları ile değil, ruhumuzla, tek yürek olmamızla ya da aynı anlama gelen moralimizle kazanıyoruz. Kısacası aynı "alaturka" zihniyet ile devam ediyoruz. 2001'den tek farkımız ise 2001'de ruhumuzun parkede olacağını biliyorduk. Şimdi ruhumuzun varlığı bile soru işareti.

"Alaturka" zihniyeti kaldırmak isteyen federasyonun şu anda can simidi o "alaturka" zihniyet. Aklımızla oynamayacağımızı biliyoruz ama umudumuz en azından ruhumuzun sahada olması. ya o da olmazsa? 2010 masalı olumsuz sonuçlanırsa...

Evimizde oynana şampiyonaad final oynamak dışında bir başarısı olmayan milli takıma sahibiz. Tarihimizin en iyi jenerasyonunu tükettik. Hedef 2010 olarak belirlendiğinde biz karşı çıkmıştık. Federasyonun amacı sadece evinde oynadığın şampiyonlarda başarı olmamalı. Kalıcı bir sistem ve başarı peşinde koşmak gerekiyor.

Rol modelimizin Yunanistan. Yunanistan evinde oynanan şampiyonada şampiyon olduktan sonra Avrupa'da ve hatta dünyada basketbolda söz sahibi ülkelerden birisi oldu. Ama onlar devamını geitrdiler. Biz ise tarihteki tek başarımızından kabaca 9 sene sonrası için hedef koyduk. arkasını getirmeyi düşünmedik bile.

Evimizde oynayacağımız dünya şampiyonasında başarılı olsak dahi eğer arkasını getirmeyeceksek bunun çok da bir anlamı olmayacağını söylemek mümkün. Yukarıdaki gibi nostaljik fotograflarımız olur o kadar!

Türkiye-Litvanya Maçı Üzerinden Milli Takımın Kimliği Sorunu

Hazırlık döneminde Sırplardan sonra oynadığımız en ciddi rakipti Litvanya. Litvanya çok sık kullanılan bir tabirle tam bir basketbol ülkesi. Litvanya takımına baktığımızda doğrusu Kleiza haricinde yıldız oyuncusu olmayan bir takım. Bireysel olarak baktığımızda biz çok daha kaliteli oyunculardan kurulu olsak da "takım oyun"u olarak bizden 3-4 gömlek yukarıda bir rakibe karşı oynadık ve kaybettik.

Maçı anlatmak arzusunda değilim. Zaten bu maçı iyi anlatabileceğimi de düşünmüyorum çünkü maç izlerken sürekli "eski" ama "eskimeyen" soru(n)larla mücadele ettim. Milli takımın kimliği sorunu bu tip maçlarda daha da fazla düşünüyorum.

Milli takımımızın basketbol kimliği ne? sorusuna adam akıllı bir cevap veren görmedim. Öyle bir kimlik yok. Bu soruyu düşündüğümde aklıma ribaunt alamayan, faul sokamayan bir takım geliyor. Dün bir ara (galiba ikinci periodda) oğuz, ömer aşık, ersan, hedo, k. tunceriden oluşan bir beş sahadaydı ve bu beş iki dakikada iki ribaunt kaptırdı rakip oyunculara. Ersan üç, hedo iki nujmarada ve biri nba patentli iki pivotumuz da sahada ve hücum ribauntu veriyoruz. Ribaunt denilince aklıma hep deniz rodman gelir. bu kısa boyunla nasıl ribaunt şampiyonu oluyorsun sorusuna, "ribauntların önemli bir kısmı çember seviyesinin üstünde değil, altında alınır. pozisyon almayı bileceksin" mealinden bir cevap vermişti. Çok haklıydı. Ama bu söz sadece ribaunt için geçerli değil, basketbolun tümü için geçerli. "Pozisyon almak"tan bahsediyorum. Savunmada pozisyon almak, hücumda pozisyon almak, topsuz alanda (oyunda) pozisyon almak ve ribauntta pozisyon almak. Genel olarak basketbolda pozisyon almıyoruz. Milli takımın sorunu "uzun kollar" meselesi değil. Takımdaki kolları ve boyları ne kadar uzatırsak uzatalım temel sorun varlığını devam ettirecek. Uç bir örnek koyalım: Hedo bir nuamrada Ersan iki K.G. üç semih 4 ve Ömer aşık beş numarada çıksın. KG varsayalım ki iyi şut atsın. Ersan iki numara savunmasında aksamasın (3'de bile aksıyor ya neyse) Hedo mükemmel oyun kursun. Bu oyuncular sahada hem hücumda hem de savunmada pozisyon alamayacaklarından değişen bir şey olmayacak.

Basketbol kimliğimizin oluşmamasının temel nedenlerinden birisinin Korac'ı alan Efes Pilsen ve bunun yansıması olarak Avrupa ikincisi olan milli takım düzeninin devam ettirilmemesi olduğunu düşünüyorum. Büyük yıldızlarımız yoktu ama yürekten mücadele eden "12 Dev" vardı. Korac'ı alan Efes de öyleydi. Peter haricinde büyük yıldızı yoktu ama yürekten mücadele eden oyuncuları vardı...

Nasıl ki zaman yerinde durmuyorsa Basketbol da öyle. Basketbol sürekli değişiyor. Ama değişmeyen bir şey var. Basketbol ne kadar değişirse değişsin takım olabilen kazanıyor. Umuyorum dünya şampiyonasında birbirine kenetlenen ve mücadele eden, yürekten oynayan bir takım izleriz.

Sırbistan maçını izlerken milli takımı geçen 2 sezon EL'de oynayan Fenerbahçe'ye benzettim. Rakip biraz diş gösterince teslim bayrağını çeken, mücadeleyi bırakan bir milli takım. En büyük endişem kendisinden daha kuvvetli kadrolara karşı milli takımın ne yapacağı?

Turgay Demirel Röportajı ve Yeni Zelenda maçı

Meriç Tunca, Turgay Demirel ile kısa bir sohbet gerçekleştirmiş. http://www.hurriyet.com.tr/spor/basketbol/15506023.asp?gid=362

Başlık İrlanda pasaportlular maça gelmesin. Denizli'nin ünlü "içimizdeki irlandalılar" sözünden hareketle yaratılmış bir başlık. Demirel kadro "içime sindi" diyor "çünkü bu kadro kendi liglerinde yıl içinde üstün performans gösteren oyuncular arasından teknik kadro tarafından seçildi. inşallah da başarılı olacak" diyor. Sonrasında ise "alt milli takımlarda oynayan oyuncularımız maalesef fazla süre alamıyor. Bu da milli takıma yansıyor. Biz yetenekli oyuncularımıza takımlarında yer verebilsek milli takım şimdi çok farklı bir yerde olurdu" demiş. Demirel'den alıntılanan yukarıdaki iki cümle bile kendi içinde çelişiyor. Neyse çok da uzatmak istemiyorum.

Doğrusu Demirel'in röportajdaki her cümlesi ayrı ayrı eleştirilebilir nitelikte. Ünlü "deveye sormuşlar hikayesi...

Demirel diyor ki "Biz Tanjevic'le yola çıkarken 2010 hedefini koyduk. Takımda 79 ile 87 jenerasyonu birleşmiş vaziyette. Bu milli takımla dünya şampiyonasında başarılı olabiliriz de olmayabiliriz de. Hiç birşeyin garantisi yok."

Avrupa şampiyonasında Örs'ün final oynattığı takımı Tanjevic'e emanet eden federasyon tüm hedefi 2010 olarak belirlemişti. O yüzden 5 büyük turnuvayı heba ettik ve 2010 masalını okumaya devam ettik. 2007'de Tanjevic Fenerbahça'nin de başına geçti ev Fenerbahçe için de bir masalı türetildi. Fenerbahça'nin hayali gerçekleşmedi. Sıra milli takımımız için üretilen masalın sonucunu görmeye geldi. Umarım takımımız başarılı olabilir.

Dün akşam oynanan Yeni zelanda maçında izlediğim milli takım hoşuma gitti. Özellikle takımın savunmadaki istekli oyunu beni çok memnun etti. Sinan, Ömer ve hatta Cenk'in savunmadaki istekliliği ilerisi için umutlanmamızı sağlıyor. Ancak bir şeyi unutmamak lazım. Bu düzeylerde savunma tek başına yetmiyor. Sinan'dan ve Cenk'den oyun kurucu yaratma hayalimiz hala devam ediyor. KG döndü ve buna rağmen ribaunt sıkıntısı yaşadığımız dönemler oldu. Ribaunt konusu özel olarak önemli çünkü attığımız sayıları ya yaptığımız baskı sonucu elde ettiğimiz hızlı hücumlarla ya da aldığımız net ribauntlar ile yakaladığımız hızlı hücumlarla el ettik. Set hücumunda çok yaratıcı ve etkin bir takım olmadığımızdan turnuv boyunca savunma ve ribaunttan kaynaklanan sayılar bizim için çok değerli olacak. Bu maçta olayın savunma tarafını gerçekleştirdiğimizi ama kısaların ribauntlara katkı vermediğini söyleyebiliriz.